Grafit to najtrwalsza termodynamicznie odmiana alotropowa węgla. W komórce elementarnej grafitu występują cztery atomy węgla o hybrydyzacji sp². Każdy z nich jest połączony z trzema innymi atomami. Umiejscowione w narożach sześciokątów foremnych atomy połączone są ze sobą wiązaniami kowalencyjnymi i tworzą tzw. płaszczyzny grafenowe, przypominające strukturą plastry miodu. Płaszczyzny w graficie oddziałują między sobą siłami van der Waalsa i są oddalone o 0,335 nm. Taka budowa jest przyczyną anizotropii właściwości fizycznych grafitu. Występuje on ponadto w dwóch odmianach krystalograficznych: rombowej oraz heksagonalnej.

Grafit ze wzglądu na swoje właściwości znalazł szerokie zastosowanie praktyczne. Na co dzień spotykany jest jako wkład do ołówków. Jako dobry przewodnik prądu elektrycznego wykorzystuje się go do produkcji elektrod stosowanych nie tylko w laboratoriach chemicznych, ale także w przemyśle elektrometalurgicznym. Ponieważ jest materiałem odpornym termicznie, stosuje się go jako smar (zawiesina w oleju maszynowym) dla mechanizmów pracujących w wysokich temperaturach, a nawet w domieszce z gliną do wyrobu tygli przeznaczonych do stapiania metali. Pręty grafitowe znalazły zastosowanie jako moderator w reaktorach jądrowych.




Zródło: N. Łepczyk, Praca magisterska, WCh UW, 2007

Tagi: grafit alotropia węgla