Materiały wybuchowe 2007-06-29

Eksplozje chemiczne charakteryzują się sontanicznym rozerwaniem cząsteczek, które rekombinując, dają głównie gazowe produkty (N2, H2O, CO2). Gorące gazy rozprzestrzeniają się, tworząc niszczycielską falę uderzeniową, która może przemieszczać się z prędkością rzędu 9 000 m / s (ok. 32 400 km / h) i generować ciśnienie ok. 700 000 atm, co powoduje ogromne zniszczenia fizyczne.
Podział materiałów wybuchwych w zależności od czułości na wstrząs:
1) pierwszorzędowe
np. Pb(N3)2, są najbardziej czułe na ciepło i wstrząs; stosowane sa w detonatorach, spłonkach i zapalnikach, produkowanych dla potrzeb wojska i inicjujących materiały wybuchowe drugorzędowe
2) drugorzędowe, kruszące
są mniej czułe na ciepło i wstrząs i zarazem bezpieczniejsze w transporcie i w produkcji. Łatwo się palą, lecz nie wybuchają w momencie zapalenia w powietrzu - większość z nich może detonować dopiero wtedy, gdy nastąpi eksplozja inicjatora - materiału pierwszorzędowego.
Pierwszym handlowym materiałem kruszącym była "nitrogliceryna", otrzymana w 1847 r. w wyniku reakcji gliceryny z kwasem azotowym (V), w środowisku kwasu siarkowego (VI). Alfred Nobel po opracowaniu bezpiecznej syntezy materiału wprowadził go na rynek w 1865 r. pod nazwą dynamit.
Wspólczesny dynamit jest stosowany w kamieniołomach i przy przygotowaniu podkładów drogowych jako mieszanina azotanu amonu i nitrogliceryny, zaadsorbowana na ziemii okrzemkowej.
Materiały wybuchowe stosowane jako wypełniacze bomb lub amunicji muszą wykazywać małą czułość na wstrząs spowodowany odpaleniem i dobrą trwałość w trakcie przechowywania.
Najpopularniejsze materiały wybuchowe:
TNT, trotyl (trinitrotoluen);
HMX, oktogen (środek wybuchowy Jego Wysokości);
RDX, heksogen (środek wybuchowy ośrodka badawczego), preparowany z woskami lub syntetycznymi polimerami (plastikowe materiały wybuchowe), stosowany przez terrorystów.
Zródło: J. McMurry, Chemia organiczna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000
Tagi: materiały wybuchowe dynamit TNT HMX RDX
Reklama wspierająca serwis